Arrive Alive.

Daar was ik weer,

Deze week keurig op tijd. Ik moet maar weer een beetje wennen aan het Nederlandse leven dus moet alles weer een beetje op tijd gebeuren.

Het einde komt echt in zicht, Sanni gaat morgen op vakantie dus daar moeten we vandaag afscheid van nemen. Ook zijn Tim en René samen met Sara op vakantie. Verder loopt campus hier leeg omdat iedereen tussen de twee modules door naar huis gaat. Het word dus weer rustig.

Deze week waren Klasien, stagecoördinator voor buitenlandse stages en Alie, head of schools voor SPH en CT hier. Zij kwamen kijken wat voor stages hier waren, hoe wij het vonden, wat we allemaal hebben gedaan en dat soort dingetjes. Alles moest dus eigenlijk tot in de puntjes verzorgd zijn. Maar het is hier Afrika, dus niets is precies tot in de puntjes verzorgd.

Maandag zouden ze bij ons langskomen op project. Marije nog steeds last van de naweeën van de griep en ik met een flinke verkoudheid, zijn dapper naar project gegaan om ze even een goede indruk te geven. Helaas was er net die dag niets te doen op stage. Alle kinderen en jongeren kwamen later en ook maar een paar in plaats van de 50 die er normaal zijn. Maar toch hebben we ze even goed bijgepraat, laten zien wat het project precies in houdt en hebben ze even met Boniwe de project manager gepraat. Ze waren onder de indruk van ons project, wat natuurlijk leuk is om te horen.

Op dit moment is er herfstvakantie, dus loopt het op het project helemaal anders dan anders. Donderdag konden wij niet heen ivm meetings, supervisie en andere afspraken. Woensdag geen stage omdat Boniwe ziek was en het regende dus er niemand kwam. Oftewel een lekker weekje. We konden omdat we een dagje vrij hadden eindelijk eens lunchen in de buurt. We hebben heerlijke Belgische wafels gehad. Die van mij met chocoladesaus, banaan en ijs. Heel verantwoord, we hebben namelijk nu niet een broodje hamburger gehad.

Donderdag hadden we een informele meeting met de dames uit Nederland daar gezellig op kosten van school een hapje en drankje gehad en daarna voor Sanni de mooiste afsluiting die ze maar had kunnen bedenken van haar stage. Haar project Phumelela gaf een concert bij ons in de dining hall. Er werden heel veel traantjes weggepinkt, maar daar was ik natuurlijk weer te ongevoelig voor. Ik heb geen waterproof mascara. Het was wel echt supertof, 30 jongeren die daar a cappela nummers staan te zingen, dansen en gewoon staan te genieten. Was echt een hele leuke avond.

Vrijdag hebben we met het groepje nog een drankje gedronken en afscheid genomen van de jongens. We zien ze nog wel voor we naar huis gaan, maar toch vind ik het jammer dat ze weg zijn. René is hier namelijk wel echt mijn maatje.

Zaterdag was een dag waar we al een tijdje naar uit keken. We gaan hier heel veel om met een meisje wat oorspronkelijk uit Californië komt, maar eigenlijk al op de hele wereld heeft gewoond. Theresa. We zouden met haar gaan winkelen en naar een Leeuwenpark in East Londen. We hadden een auto gehuurd en ik zou de chauffeur zijn voor die dag. Net een paar minuten voor we weggingen kwam een jongen uit Zimbabwe, Basha, vragen of hij misschien mee mocht rijden. Nou de auto kosten splitten door 4, tuurlijk mag je mee. Nou heen weg ging echt super goed. Ook nog het winkelcentrum gevonden, alleen wel jammer dat het heel erg regende en dat het al wat laat was. Theresa had ons ondertussen verteld dat Basha waarschijnlijk een taxi naar huis zou nemen omdat hij ons niet tot last wou zijn. Een taxi was ongeveer 60 euro, dus wij stonden erop dat hij ook met ons mee naar huis zou rijden. Basha was natuurlijk al heel snel klaar met winkelen en Theresa wou heel graag naar het leeuwenpark, dus na 2 uurtjes zijn we op zoek gegaan naar het park. Maar helaas we waren te laat. Dus maar even snel boodschappen gedaan en dan op weg naar huis en zouden we lekker uit eten gaan.

Wij op weg naar huis en zagen PE op het bord staan, wij dat maar volgen. Bleek het een omweg te zijn van 50 km. En daar kwamen we natuurlijk net te laat achter. En helaas waren ze ook overal aan de weg aan het werken, moesten we over een onverharde weg en allemaal andere vage weggetjes, maar we zijn helemaal heel thuis gekomen. hebben op een dag dikke 400 km gereden. In de regen, in het donker and everybody arrived alive. Zag ik tijdens het rijden op een bord langs de weg staan.

Toen we vandaag de auto weer moesten tanken viel het bedrag heerlijk mee €28 om de tank weer vol te krijgen. Super Chill.

Er is weer een week voorbij. Het is al 1 april. Bijna naar huis. Stiekem kijken we al een beetje hoeveel er in de koffer past en in die van mij past echt niets. Of ik heb echt veel te veel. Nog twee keer een blog bericht en ik ben thuis. En stiekem kijk ik er toch ook wel weer naar uit.

Tot volgende week allemaal.

Dikke kus,

Aniek.