TIA

This Is Africa!

Hee lieve mensen!

Voor de mensen die niet van lange berichtjes houden, alles is goed met me, ik heb het naar mijn zin, het weer valt een beetje tegen en ik weet nog steeds niet wat ik voor stage ga doen. Voor de rest, hier komt mijn verhaal over afgelopen week.

Donderdag op Schiphol afscheid genomen van Mama, Marlien, Papa en Maarten, ook kwam mijn lieve vriendinnetje Sarah op Schiphol samen met haar moeder om afscheid te nemen. Hier ben ik samen met Laura op pad gegaan. Via Zurich naar Johannesburg om daar 5 uur te wachten op ons laatste vluchtje naar Port Elizabeth. We bedachten toen we net aankwamen in Johannesburg dat Marije en Dominic daar misschien nog wel zaten te wachten op hun laatste vlucht. Dat was inderdaad zo. Gelukkig maar, want wij werden heel vriendelijk geholpen door van die donkere mannen, alleen willen alle donkere mensen op het vliegveld altijd fooi. Daar had ik me toen toch net op tijd onderuit geluld omdat Marije zei dat we snel weg moesten lopen. Wat bleek, van die zelfde mannetjes hadden hun ook geholpen en daardoor werd hun bagage naar het verkeerde vliegveld gestuurd. Gelukkig werd de bagage de volgende dag naar de campus gebracht.

We werden met z'n zessen opgehaald op PE en gingen toen richting Port Alfred, naar school toe. School hier is heel anders dan in Leeuwarden, overal staan de deuren open, er zijn niet lokalen maar meer gewoon gezellige ruimtes en een grote kantine. Het is niet eens echt te omschrijven hoe het is.

We hadden besloten om zaterdag flink uit te slapen, want na 24 uur onderweg waren we daar wel aan toe. Na de lunch zijn we naar de stad gelopen om boodschappen te gaan doen. De supermarkten zijn wel op normale tijden geopend, maar kleding winkels ed zijn maar tot 1 uur open in het weekend, een sim kaart kon er dus nog niet gekocht worden. De weg terug was hels. Een hele hoge berg op een wandeling van 20 minuten ofzo. Gelukkig hoorden we op tijd dat er op zondag een busje naar een ander winkelcentrum gaat, daarom hadden we niet zoveel boodschappen gedaan, zodat we die de volgende dag in het busje mee konden nemen. 'S avonds hebben we onze eerste Salsa les gehad en het daarbij horende cockailtje ;).

Zondag hebben we onze Simkaart gekocht zodat we ook mobiel bereikbaar zijn, mijn telefoon nr is: 0730296954 wat de nummers ervoor zijn weet ik niet. Belletjes en Smsjes zijn natuurlijk altijd welkom. Verder hebben we lekker de hele dag niets gedaan.

Maandag begon onze schoolweek, een rondleiding over de campus, (echt een doolhof met overal hekken met codes) Een rondleiding door PA en natuurlijk een rondleiding bij verschillende projecten. Ik had meteen al de voorkeur om stage te gaan lopen bij het rehab project, in PA is er veel alcohol en drugsproblematiek. Allen was er veel onduidelijk over het Rehab Centre. Uiteindelijk kregen we dan ook te horen dat het rehab centre niet meer bestaat. Maar wat dan wel? Er is een project wat heel breed is. Ik kan het nog steeds niet helemaal uitspreken en noem het dan ook maar vaak het enblablabla, maar eigenlijk heet het iets van enzybeleni ofzo. In dit project krijg je te maken met wees kinderen, tienermoeders, mishandelde ouderen en nog veel meer. Morgen ga ik daar samen met Marije en Dominic kijken of het ons een leuk project lijkt.

We hebben ook al een beetje een kleurtje gekregen, helaas hadden we dat niet echt in de gaten en zijn we behoorlijk lelijk verbrand. Maar wel weer een heerlijk weekendje gehad met lekker luieren op het strand en wandelen door de stad.

Nu zal ik nog even de titel van mijn blog verklaren. Tijdens ons eerste college werd ons verteld met alles wat je doet denk TIA. This is Africa. Maar wat is nou Afrika? nou dat is: Water dat stinkt, kapotte asfalt wegen, ontzettend vet eten, minimaal 3 keer per week patat, botten in de saus, weer dat steeds omslaat, een wiel verwisselen zonder krik, een Savanna voor €1,10, heel veel chocola, een ontzettend leuk strandhuis, heel veel lopen, heel veel heuvels, en heel heel heel veel gezelligheid.

Ik ben waarschijnlijk heel veel belangrijke dingen vergeten, maar ik vind het verhaal eerst wel lang genoeg, dus lieve mensen tot volgende week en heel veel succes met het krabben van de ramen!

Liefs Aniek