Teleurstelling.

Hee Lieve mensen.

Deze week was een week van afscheid nemen en ontmoetingen. We hebben namelijk nu echt afscheid moeten nemen van onze Lieve Laura, een leven vol verdriet, want die laatste tien weken in Zuid Afrika zien wij haar niet.

Maar er zijn ook heel veel nieuwe Nederlanders. Superleuk, maar wij zijn een beetje gefrustreerd, mochten wij namelijk niet in Vicky's omdat het daar vol zou zijn, blijkt dat alle nieuwe Nederlanders zelf mogen kiezen waar ze gaan wonen. Dit zorgde voor ons bij best wat teleurstelling omdat wij ook graag hadden willen kiezen. Helemaal omdat wij nu in Botmill wonen, ziet er op zich mooi uit, kleine kamers maar wel prima. Op het eerste gezicht. Het is hier de hele week al enorm aan het regenen, woensdag en donderdag niet naar stage geweest omdat het daar te veel voor regende. Dus wij thuis maar een moduulopdracht afgemaakt en ook alle files voor de OVC's gemaakt. Schrik niet, het zijn er meer dan 240 die geregistreerd zijn. 240 weeskinderen en kwetsbare kinderen in een dorp ter grote van nog niet eens Lemmer. Dat zet je wel enorm aan het denken. Maar goed we wouden toch ook wel weer wat doen en zijn dus vrijdag met Sanni meegeweest naar haar project. Een project voor jongeren, een soort van Naschoolse opvang. Het gebouw is enorm klein, helemaal voor 35 pubers. Ze hebben daar voor ons gezongen en ons dansles gegeven. Was super leuk. Het stroomde van de regen gelukkig vroeg de driver die ons ophaalde of er kinderen waren die ver moesten lopen, deze heeft hij naar huis gebracht, gelukkig. Bedenk dat de huizen hier soms gemaakt zijn van modder. Golfplaten hebben als dak, en gordijnen voor de ramen omdat er geen glas meer in zit. Wegen zijn gewoon van zand en stenen, de weg spoelde zo bijna weg door de stromende regen. Auto's zaten vast. Iets waar je eigenlijk heel verdrietig van word als je dat ziet. Gelukkig konden wij daarna terug naar ons mooie kamertje dachten wij. Toen wij onze kamer in stapte had ik al een beetje een vreemd gevoel. Helemaal toen ik dacht, wat heeft mijn broek daar op de grond een vreemde kleur. En hoe kan het dat ik nu zulke natte voeten heb. De hele badkamer stond blank. Het kwam zelfs al tot aan mijn bed. Alles wat op de grond lag was nat. Bijvoorbeeld een van mijn boeken en de map die wij morgen in moeten leveren. Gelukkig konden wij wel een andere kamer krijgen, maar het meisje in de kamer naast ons. Een Zuid Afrikaanse moest zelf maar wat anders regelen. Toen wij later met een jongen spraken in de Lounge, de "discotheek" vertelde ik dat onze kamer blank stond. Hij wist meteen waar wij woonden, het blijkt dat ze daar heel vaak lekkerij hebben maar er gewoon niets aan doen. Marije en ik zijn dus allebei wel een beetje down en hopen dat alles een beetje droog wil worden en dat ze nu maar eens gaan vergoeden wat er allemaal stuk is. Marije heeft namelijk ook al een paar schoenen weg moeten gooien omdat die in de kast helemaal verschimmeld waren.

Ook zijn vorig weekend alle Zuid Afrikanen weer gearriveerd. Nou feest. Het is best heel gezellig, maar jammer dat deze mensen nog niet echt weten wat grenzen zijn. Het hele weekend zijn ze Totallly Wasted. Oftewel, katslam. Zo wou ik vanochtend naar de wc, ik ben nog niet geweest omdat hij helemaal onder gekotst is. Ook hoorden wij dat 40 % een Soa heeft. (heb iets met het lettertype gedaan, geen idee wat) Je begrijpt dus wel dat wij teleurgesteld zijn. Teleurgesteld in school, teleurgesteld in de scholieren.

Ook zijn er natuurlijk gewoon leuke dingen. We hebben al wat leuke Nederlanders ontmoet. We kunnen hier All you need is love kijken op uitzending gemist en we hebben kruidenboter ontdekt in de supermarkt. Hopelijk word het weer komende week weer wat beter. Ik heb het over het algemeen nog gewoon goed naar mijn zin en heb hier ook echt wel mijn draai gevonden, maar vind het toch stiekem ook niet heel vervelend dat de datum dat we naar huis gaan ook weer wat dichterbij komt. Mocht je me nou heel zielig vinden, ik vind het hele leuk om post te krijgen, mijn adres is Stenden University, Grand Street 1, 6170 Port Alfred. (wel mijn eigen naam er natuurlijk even bij zetten). En ook heb ik what's app, dus je mag me natuurlijk ook berichtjes sturen. (liever geen fotos van schaatsende mensen) Ennn... Eindelijk heb ik mijn nieuwe foto toestel:D

Papa, super leuk dat je me een berichtje stuurde. Hoe is het eten daar in Sudan? En geduld is een schone zaak ;), Het went wel.

Tot volgende week allemaal!

Liefs Aniek.